Θέματα περιβαλλοντικής πολιτικής: από το κακό στο χειρότερο

ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ, όλα τα ανοιχτά ζητήματα που αφορούν το φυσικό περιβάλλον οδεύουν από το κακό στο χειρότερο. Οι διαδικασίες ελέγχου νομιμότητας, καταλληλότητας, επάρκειας μελετών, τοπικών περιβαλλοντικών ζητημάτων, θεμάτων δασικής προστασίας, χώρων αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, ρύπανσης κλπ. που ανακύπτουν μαζί με κάθε νέα "πράσινη" επένδυση, θεωρούνται τώρα εμπόδια, και λοιδορούνται ως “φοβική γραφειοκρατία”.

Οι όποιες απόπειρες και δυνατότητες δημοκρατικού ελέγχου καταργούνται στην πράξη, υποβαθμίζονται, παρακάμπτονται. Αντί του εξορθολογισμού των διαδικασιών αυτών υπέρ του περιβάλλοντος -όπου χρειάζεται-, στοχοποιούνται τώρα ως “περιττά γραφειοκρατικά εμπόδια που πρέπει να αρθούν”. Αντί για ένα νέο χωροταξικό πλαίσιο που να καθορίζει που γίνεται τι, και ποια είναι τα όρια σε κάθε περίπτωση, τώρα όλα -στην πράξη- αφήνονται στις ορέξεις κρατικοδίαιτων επενδυτών.

Λένε: "με το νομοσχέδιο, το περιβάλλον δεν αντιμετωπίζεται ως ένα έκθεμα το οποίο λειτουργεί ανεξάρτητα από τον άνθρωπο”. Αρκεί όμως και μόνο η αντιστροφή αυτής της συλλογιστικής για να φανερωθεί η αλήθεια· η κρυμμένη λογική που λέει: εάν το φυσικό περιβάλλον δεν υπάγεται σε καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής (γιατί περί αυτού πρόκειται) δεν απομένει κάτι περισσότερο από μια δυνατότητα “έκθεσης”, ένα “χάρμα οφθαλμών" απέναντί σου· η καβαφική προτροπή “εδώ ας σταθώ κι ας δω κι εγώ τη φύση λίγο" - χωρίς όμως τον καβαφικό αυτοσαρκασμό, του ανθρώπου που έχει χάσει την ικανότητα να ξεμυτίζει έξω απ΄ το καβούκι της πόλης.

Εκφράζεται, μ' αυτό τον τρόπο, η επιθυμία για μια φύση βατή και προσπελάσιμη παντού, κυριαρχημένη από ένα τεχνοπολιτισμό που δεν γνωρίζει όρια, χωρίς ένα μόνιμο ενδιαφέρον για μια ουσιαστική και βιωματική σχέση της ύπαρξης εντός του "οίκου του είναι". Επιθυμία κατάλληλη για τρωγλοδύτες ασφυκτικών μεγαλουπόλεων, και μεγαλοεπενδυτές/σχεδιαστές αδιέξοδων τεχνολογικών λαβυρίνθων.

Τα σπέρματα της καταστροφής για ό,τι έχει απομείνει ανέγγιχτο από το φυσικό περιβάλλον, τόσο στην ηπειρωτική Ελλάδα, όσο και στα νησιά, έχουν φυτευτεί. Λένε: “Να διαφυλάξουμε την ομορφιά του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά μεγεθύνοντας και τις παραγωγικές του δυνατότητες”. Πως μπορεί να γίνει αυτό; μα πώς αλλιώς; με εξορύξεις πετρελαίου, χρυσού, ανεξέλεγκτη διασπορά έργων (Β)ΑΠΕ, εκτρωματικές παρεμβάσεις σε αιγιαλούς, αυθαίρετη δόμηση και κατασκευές, και ότι άλλο ήθελε προκύψει – γιατί τρώγοντας ανοίγει η όρεξη.