O 21ος αώνας σε μια φράση: "I CAN'T BREATHE"

Ανάμεσα στις αυθόρμητες αντιδράσεις για την αποτρόπαια δολοφονία του George Floyd που κατακλύζουν τα κοινωνικά δίκτυα, εμφανίζονται κάποια σχόλια που νομίζω ότι περιορίζουν το ζήτημα. Κάποιοι εκτονώνουν την αγανάκτησή τους στην ηλιθιότητα, στην απανθρωπιά, στον ρατσισμό, στην διαστροφή, κ.ο.κ. του αστυνομικού-δολοφόνου. Όλα αυτά ισχύουν βέβαια, αλλά δεν εξηγούν τίποτα· υποβαθμίζουν ένα ζήτημα πολιτικοκοινωνικό, ανάγοντάς το στην ψυχοπαθολογία του συγκεκριμένου θύτη. Εκεί που πρέπει να δεις ένα ολόκληρο μηχανισμό που εκπαιδεύει για τέτοιες συμπεριφορές -επιλέγοντας βέβαια για προσωπικό τα "κατάλληλα" άτομα- βάζεις στη θέση του εξατομικευμένες συμπεριφορές.

Αυτή τη φορά "διέρρευσαν" κάποιες εικόνες από το σκοτεινό μέλλον που μας περιμένει. "Δεν μπορώ να αναπνεύσω"· τα τελευταία λόγια του George Floyd, κυριολεκτικά και μεταφορικά, περιγράφουν τις συνθήκες ζωής που βιώνει το 13% των αφροαμερικανών, αλλά και των φτωχών λευκών της Αμερικής - που όλοι μοιράζονται την ίδια μοίρα. Προσπαθούν όμως να πείσουν τους τελευταίους ότι υπάρχει διαβάθμιση και στην κόλαση· η αυταπάτη που τους γεννά το χρώμα του δέρματος, μετατρέπει την κατανόηση της κατάστασής τους από πολιτικό πρόβλημα σε ρατσιστικό, και τους ίδιους σε μέρος του μηχανισμού καταπίεσης και καταστολής. Πέφτουν έτσι εύκολα στην παγίδα να στηρίζουν πολιτικές που λειτουργούν αντίθετα προς το συμφέρον τους - που εξυπηρετούν ένα σύστημα που τους θεωρεί ένα άχρηστο ανθρώπινο απόθεμα.

Πώς προδιαγράφεται το μέλλον: οι κυβερνήσεις, η μια μετά την άλλη, επιλέγουν τον ολοκληρωτισμό. Προτιμούν να επενδύουν σε μηχανισμούς ασφαλείας και καταστολής αντί να διαθέτουν χρήματα, και να ασκούν πολιτικές για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Οι φόροι πηγαίνουν σ' αυτούς που δεν πληρώνουν φόρους. Στην φύλαξη μικρών νησίδων πλούτου που αισθάνονται ολοένα και περισσότερο να απειλούνται από ωκεανούς φτώχειας. Οι φόροι και οι τραπεζικές καταθέσεις όσων εργάζονται "αξιοποιούνται" από μια επιχειρηματικότητα ...που εξαφανίζει θέσεις εργασίας, ξηλώνει την εργατική νομοθεσία, ελαστικοποιεί την εργασία, εξαφανίζει το εργατικό εισόδημα, περιθωριοποιεί τεράστιες μάζες του πληθυσμού. Ο ίδιος ο εργαζόμενος σκάβει τον λάκκο που θα τον χώσουν.

Υπάρχει μια ποιοτική μετάλλαξη του πλούτου που συσσωρεύεται σε καπιταλιστικές συνθήκες. Παλαιότερα η συσσώρευση πλούτου σε λίγους στηριζόταν στα εισοδήματα της εργατικής και της μεσαίας τάξης. Τώρα η συσσώρευση πλούτου συναρτάται με την φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Για την αντιμετώπιση των περιθωριοποιημένων μαζών του πληθυσμού, έχει επιλεγεί ο εκτοπισμός τους σε υποβαθμισμένες περιοχές, σε παραγκουπόλεις και γκέτο, με μοναδική δυνατότητα επιβίωσης την παρανομία, την πορνεία, το έγκλημα, την παραοικονομία. Για τον εκτοπισμό των ανθρώπων που το σύστημα δηλώνει αδυναμία να αξιοποιήσει, και την φύλαξη των συνόρων που χαράζει ο πλούτος στο εσωτερικό των κρατών ενθυλακώνοντας την φτώχεια, απαιτείται ο γιγαντισμός του τομέα της αστυνόμευσης και της πολιτοφυλακής. Βία και καταστολή ακόμη και από τον στρατό, που θα μπορεί να στρέφει τα όπλα εναντίον των πολιτών.

Ο μαύρος πληθυσμός της Αμερικής βιώνει και πάλι συνθήκες αναζωπύρωσης του ρατσισμού και ακραίας βίας. Υπάρχει χειρότερο πεπρωμένο από εξαθλιωμένος φτωχός. Εξαθλιωμένος φτωχός και μαύρος, να βρίσκεσαι στον πάτο του βαρελιού στην Αμερική που βυθίζεται στην παρακμή.