Τετάρτη 12 Ιουνίου 2019

ο μεγαλύτερος εχθρός του καπιταλισμού


Αποδεικνύεται ξανά και ξανά ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του καπιταλισμού είναι ... η δράση των ίδιων των καπιταλιστών. Η δομική αντίφαση του συστήματος: ενώ στηρίζεται στην εργασία, σχεδιασμένα φροντίζει να την απορυθμίζει, να την περιθωριοποιεί και όπου μπορεί να την εξαφανίζει. Αυτή είναι η λογική που προωθεί ο μεμονωμένος καπιταλιστής - που καταστρέφει τον καπιταλισμό από μέσα. Αντίθετα με την αντίληψη που καλλιεργείται, οι αντιστάσεις των εργαζομένων -που παίρνουν διάφορες μορφές-, αναδεικνύουν τις στρεβλώσεις, και, σε πολλές περιπτώσεις, εξαναγκάζουν σε πολιτικές που περιορίζουν τις αρπακτικές διαθέσεις των καπιταλιστών, αμβλύνοντας κάπως τις επιπτώσεις τους· π.χ. πολιτικές διορθωτικών κινήσεων, αναδιανομής του πλούτου προς τα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα του πληθυσμού.

Άντληση κερδών δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο από την εργασία που ενεργοποιεί με τα κεφάλαιά του ο καπιταλιστής. Ακόμη και σε ένα πλήρως αυτοματοποιημένο εργοστάσιο η κερδοφορία του πηγάζει από εργασία -που έχει ενεργοποιηθεί κάπου αλλού και εμφανίζεται ενσωματωμένη σε πρώτες ύλες, τεχνολογικό εξοπλισμό κ.λ.π. Η γεωπολιτική μιας χώρας θα μπορούσε να ερμηνευθεί και έτσι: ως οι κινήσεις της ώστε να παράγει χωρίς ή με λιγότερη εργασία ή με εργασία από εργαζόμενους σκλάβους και να νέμεται τις αγορές των άλλων. Το γεωπολιτικό αδιέξοδο έχει την προέλευσή του όμως στο γεγονός ότι όλοι επιδιώκουν το ίδιο, προϋποθέτοντας ότι σε ένα μεταφυσικό “κάπου αλλού” παράγεται εισόδημα από εργασία. Σε αυτό το μεταφυσικό “κάπου αλλού” προσπαθούν, από πολλές μεριές, να πείσουν τους φτωχοποιημένους πολίτες ότι πρέπει να στηρίξουν τις ελπίδες τους, δίνοντας μάλιστα έγκριση και σε κάθε απόπειρα αποδόμησης των συνθηκών ζωής τους. Δυστοπικό.

Η διασπορά των κερδών στον Α ή Β καπιταλιστή πράγματι εξαρτάται από την επιχειρηματικότητα που αυτός επιδεικνύει (υποκειμενικός παράγοντας στην ιστορία). Η ευστάθεια του καπιταλισμού όμως ως οικονομικού συστήματος και ολόκληρου του εποικοδομήματος που του αντιστοιχεί, εξαρτάται από την ΕΡΓΑΣΙΑ (αντικειμενικός παράγοντας). Αλλά τι είναι όμως επιχειρηματικότητα; Δεν είναι παρά η ικανότητα του κάθε καπιταλιστή να αποσπά υπεραξία από τη εργασία που με τα κεφάλαιά του ενεργοποιεί σε μια παραγωγική διαδικασία (οι καινοτομίες, οι τεχνολογίες, η οργάνωση, κ.λ.π αποτελούν απλά μέσα γι αυτό τον σκοπό).

Η ληστρική επιδρομή στο εργατικό εισόδημα υπήρξε ανέκαθεν ο τρόπος ύπαρξης του καπιταλισμού που τώρα φαίνεται ότι έχει εξαντλήσει το καύσιμό του. Το πολιτικό προσωπικό που εξυπηρετεί αυτόν τον ληστρικό καπιταλισμό, μετά από αρκετά χρόνια πολιτικών λιτότητας, έχει συρρικνώσει το εισόδημα των εργαζομένων σε ένα σημείο κάτω από το οποίο η εργατική δύναμη δεν μπορεί πλέον να επιβιώνει και να αναπαράγεται μέσα στην εξαθλίωση της. Αφού άφησε να μετατραπεί η αγορά εργασίας σε ρωμαϊκή αρένα, στρέφει τώρα την αρπακτικότητά του αλλού. Ευλύγιστη αγορά εργασίας, απορύθμιση, προσωρινή απασχόληση, κατάργηση εργατικών κατακτήσεων, κατάργηση του οκτάωρου, 7ήμερη εργασία, κατάργηση του κοινωνικού κράτους, αρπαγή του δημόσιου πλούτου της χώρας.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, εδώ και αλλού, έχουμε φτάσει στην απίστευτη επίδοση: το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να έχει καρπωθεί τόσο πλούτο όσο είναι αυτός που κατέχει το 99%. Δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία.

Ας σοβαρευτούμε, αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν είναι βιώσιμο. Αφού αυτές οι πολιτικές δημιούργησαν αυτή την κατάσταση, αυτή την απίστευτη πόλωση μεταξύ πλούτου και φτώχειας γιατί επιμένουμε; Η πολιτική πώς αλλιώς θα παρέμβει να διορθώσει αυτή την στρέβλωση; Μόνο με καταλυτικές παρεμβάσεις και ρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, αναστρέφοντας την ροή πλούτου υπέρ των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων. Οι πολιτικές αναδιανομής πλούτου υπέρ των φτωχών είναι μονόδρομος, όλα τα άλλα είναι μείγμα μεταφυσικής, κυνισμού, αμοραλισμού και τυχοδιωκτισμού στην πολιτική.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου