7
χρόνια από τον θάνατο του Θόδωρου
Αγγελόπουλου. Η πρώτη επαφή με το έργο
του στα 16. Προβολή του "Θίασου" στον
συνοικιακό κινηματογράφο Διάνα στο
Μαρούσι. Μας σημάδεψε. Φυλάω ακόμη μέσα
μου πολύ έντονα την εντύπωση και την
έξαψη που μου είχε προκαλέσει η προβολή
της ταινίας. Ήταν σαν μια δύναμη να σε
τραβάει από το βούρκο των αποβλακωτικών
θεαμάτων της επταετίας και να σε μυεί
στην αληθινή ζωή μέσω της τέχνης. Μάθαμε
μέσα από αυτήν πως να "διαβάζουμε"
τις κιν. εικόνες, τι σημαίνει κινηματογραφικός
χρόνος, τη σημασία της σύνθεσης του
πλάνου μέσω της κίνησης της μηχανής -
μειώνοντας το μοντάζ στο ελάχιστο
δυνατό, τη σημασία των νεκρών χρόνων,
των σιωπών, της αξιοποίησης του εκτός
κάδρου πεδίου, του βάθους πεδίου, της
χρονικής διάσπασης μέσα στο ίδιο πλάνο.
Από τότε επανέρχομαι ξανά και ξανά στην
ταινία, και αισθάνομαι πάντα το ίδιο
αγέραστο ρίγος. Η θέση της θα είναι πάντα
ανάμεσα στα εκατό αριστουργήματα από
καταβολής κινηματογράφου. Ευγνωμοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου