Ξέρει ότι έχει ένα κοινό να συντηρεί, που διασκεδάζει μαζί του, που κάνει όμως τη δουλειά -καλύτερα και από στρατό- όποτε χρειαστεί. Σε αυτό απευθύνεται. Σε άδειες ζωές, σε νεκροζώντανους, σε νεκρές ψυχές ξοδεμένες και λησμονημένες στην αποχαύνωση και στη ματαίωση. Η στρατηγική του είναι η στρατηγική της αράχνης· ξέρει πως και που να πλέκει το ιστό του, πού να στήνει την αρένα του, πώς να παγιδεύει μαγνητίζοντας τις κερκίδες με εικόνες της φίλαυτης παρουσίας του.

Το είδος του πολλαπλασιάζεται όταν στρέψεις το βλέμμα και την προσοχή σου επάνω του. Οι τηλεοπτικές οθόνες έχουν μετατραπεί σε εκκολαπτικές μηχανές. Αυτός, οι όμοιοί του και οι κλώνοι τους, με την δύναμη των νέων μέσων, μετατρέπουν σιγά - σιγά τον τόπο σε μονοθεματικό πάρκο φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών.

Κλώνοι του στήνουν τη δική τους αρένα παντού· κάπου στις θλιβερές ζωές τους θα βρουν να δημιουργήσουν ένα μικρόκοσμο εξουσίας· στην πολυκατοικία που κατοικούν, στη δουλειά τους, στην οικογένειά τους, μέσα από το αυτοκίνητο που οδηγούν, στα κοινωνικά δίκτυα, κάπου.

Τώρα που η πολιτική έχει αποσυρθεί στο παρασκήνιο, έχει γίνει αδιαφανής περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Στην σκηνή, που πριν φιλοξενούσε την πολιτική, απομένει τώρα χώρος μόνο για κλόουν και σαλτιμπάγκους. Μια μηχανή αποπλάνησης, εκμαυλισμού και σαγήνης κινεί φιγούρες στη σκηνή, που αναδεύουν με τις χειρονομίες τους το κενό. Θέαμα πάνω στο θέαμα.

Οικολογία του βλέμματος: Άν έτσι συντονισμένα που κοιτάζουμε, συντονισμένα αποφασίζαμε να αποστρέψουμε το βλέμμα, να κλείσουμε τα αυτιά, θα εξαφανίζαμε το θλιβερό τους θέαμα που βρωμίζει τις αισθήσεις. Μπορούν να υπάρχουν μόνο μέσα στο βλέμμα μας.