Η παλίρροια

Η παλίρροια, Renée Radell (1966)

Μια ειδυλλιακή αμμουδιά θέλουν να είμαστε, να δεχόμαστε παθητικά τους κυματισμούς που ανακατεύουν την άμμο μας. Κονιορτοποιούν το χρυσάφι που κρύβουμε μέσα μας σε τέτοιο βαθμό, που έτσι διασκορπισμένο να μην αξίζει τίποτα.

Και όμως, κάτι εξακολουθεί και έχει νόημα μέσα σε τόση περιρρέουσα φθορά - και σ' αυτό ξοδεύουμε τώρα όλο μας το πείσμα: με επίμονη σταθερότητα να προστατεύουμε τουλάχιστον μια ενδοχώρα εαυτού - από ό,τι ξέρει μόνο να έρχεται και να φεύγει. Να έχουμε κάτι να κρατηθούμε.

Ακυρωμένες, σπαταλημένες ζωές. Μερικά χνούδια παρουσίας/απουσίας εδώ και εκεί αφήνουμε πίσω. Τοπία μνήμης και ερείπια εγωτισμού η άυλη κληρονομιά μας· καθρέφτες που δεν χάνουν το είδωλό μας όταν επιστρέφουμε στη μάνα - Γη, και μας δικάζουν ερήμην οι επερχόμενοι. "Η ενοχή των ενόχων η ενοχή των αθώων". Τελεσιδικία συνεχώς αναβαλλόμενη, μέχρι να πέσει -επιτέλους- η καθαρτήρια σιωπή στον "σκουπιδότοπο της μνήμης".

Κάποιοι, κάπου, κάποτε ίσως τα καταφέρουν καλύτερα από μας. Θα επινοήσουν ένα καλύτερο κόσμο. Θα υψώσουν ένα καινούριο νόημα ψηλά στον ιστό τους - ικανοί για ένα καλύτερο χειρισμό του χώρου και του χρόνου, του χώρου του ανθρώπου. Δεν θα φοβάται τόσο το μέλλον η φυλή τους, και ίσως τότε αποδειχθεί ότι και εμείς, καθένας με τον τρόπο του, δεν αναλωθήκαμε επί ματαίω.

-----------------------------------------------------
..."Η ενοχή των ενόχων η ενοχή των αθώων"…

..."στον σκουπιδότοπο της μνήμης"…

Στίχοι του Τάκη Σινόπουλου από την ποιητική σύνθεση ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ.