Καταστροφή του χώρου μέσω του χρόνου

Με ξάφνιασε ευχάριστα μια απάντηση που έδωσε ο δήμαρχος Κύθνου σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό πριν από λίγο καιρό - καθώς, ομολογώ, την περίμενα διαφορετική.

Ρωτήθηκε συγκεκριμένα αν θεωρούσε συγκριτικό πλεονέκτημα για το νησί την συντόμευση του ταξιδιού μέσω της σύνδεσής του με το Λαύριο (διαρκεί μόλις 1 ώρα και 40 λεπτά) - γεγονός που καθιστά την Κύθνο προσβάσιμη για τους κατοίκους των Αθηνών και της ευρύτερης περιοχής ακόμα και για ένα σαββατοκύριακο.

Ενώ λοιπόν άκουγα μάλλον αφηρημένα και ανόρεχτα μέχρι εκείνη τη στιγμή (για τα προβλήματα ενός όμορου νησιού), στο σημείο αυτό κατάφερε να τραβήξει την προσοχή μου.

Το νόημα της απάντησής του ήταν περίπου το εξής: δεν είναι σίγουρο ότι αυτό θα αποβεί πλεονέκτημα για το νησί, μπορεί να αποδειχθεί και μειονέκτημα, και μια τέτοια πιθανή εξέλιξη πρέπει να εμποδίσουμε να συμβεί. Και έφερε το παράδειγμα των νησιών του Αργοσαρωνικού και των προβλημάτων υποβάθμισης που αντιμετωπίζουν εξαιτίας ακριβώς της γειτνίασής τους με την Αττική.

Η υποβάθμιση του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος στον τόπο μας έχει ένα κέντρο, το Λεκανοπέδιο, γύρω από το οποίο απλώνεται και απλώνεται.

Επομένως το αντίθετο συμβαίνει: μια (φυσική και χρονική) "απόσταση ασφαλείας" από αυτό το κέντρο, καταλήγει να αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα για ένα νησί. Ο χρόνος πρόσβασης σε ένα νησί είναι -δυστυχώς- ο μοναδικός φραγμός. Εμποδίζει την προσέλκυση εκείνου του "αρπαχτικού τουρισμού" που λειτουργεί παρασιτικά, σε βάρος του τόπου υποδοχής του. Είναι σοβαρή αιτία υποβάθμισης: ενσκήπτει πάνω στους τόπους μαζικά σαν επιδημία, και τους εγκαταλείπει το ίδιο απότομα και μαζικά, όπως ήρθε, στο τέλος.

Γ. Ψ